سوال من دو قسمت دارد. ابتدا می خواهم بدانم این جمله چیست؟ سپس چگونه آن را انجام دهیم؟

نطر شما چی هست؟

همه ما تا حدودی می دانیم که گاهی به چیزهایی که در قالب شعر تکرار می شوند، معما می گویند. اما من تعریف روشنی از اینکه واقعا چیست و چه تفاوتی با شعر دارد ندارم. در واقع یک شعر باید چه ویژگی هایی داشته باشد تا شعر نامیده شود؟

از سوی دیگر، آیا مرجعی را باید اشاره به شعر نامید یا خود شعر چند ویژگی دارد (مثلاً قافیه باید به ترتیب باشد) برای نامیدن؟

چگونه جمله بسازیم؟

این سوال را در کلاس شعر و موسیقی پرسیدم و پاسخ جالبی گرفتم، یعنی در ترانه، در شعر و در کل تلاوت منبع الهام است و قاعده خاصی وجود ندارد. خوب، من این را درک می کنم، اما هرکسی که امروز شعر و سخنرانی می کند، مطمئناً از یک جایی شروع کرده است. یا در جایی، جرقه ای پیدا کردند که اکنون استراحت را برایشان راحت تر می کند. من خیلی به این دره علاقه دارم و می خواهم وارد آن شوم، اما نمی دانم چگونه این کار را انجام دهم. با تشکر از شما برای کمک به من.

تبدیل شعر به گفتار

شعر به طور کلی به دو صورت خوانده می شود. خوب و بد. شاید شما آن را تجربه کرده باشید. اگر خودتان آن را تجربه نکرده اید، ممکن است دیده باشید که یکی شعر خوب را بد خوانده و دیگری شعر بدی را خوانده است. این دو نوع خواندن در هر شعری امکان پذیر است. نتایج آنها نیز متفاوت است. وقتی یک شعر خوب یا بد خوانده می شود، شنونده نه تنها از آن احساس بدش می آید، بلکه از آن متنفر است. یا وقتی شعر بدی خوب خوانده شود تمام عیوب درونی شعر از بین می رود و شنونده از آن لذت می برد.

بنابراین می بینیم که خواندن شعر بر شنونده تأثیر می گذارد. چه می شود اگر شعر متنی در دست قاری باشد. اظهار کننده اینگونه بیان می کند. اگر «خواندن» شعر به درستی انجام شود، طبیعتاً تأثیر مثبت و اگر اشتباه باشد، تأثیر منفی خواهد داشت. زیرا خواندن شعر فقط خواندن سطر به خط نیست که مانند یک نامه خواندن است. خواندن یک شعر در واقع بازسازی شعر است. همچنین ایجاد معانی جدید است; یعنی شعر یک بار وقتی که شاعر آن را می سراید متولد می شود و با خواندن خواننده (شرح کننده یا خواننده) دوباره خلق می شود. هر دو با هم آهنگ را کامل می کنند. اگر شعری خوب سروده شود اما ضعیف خوانده شود، نمی تواند پیام و تاثیر اصلی خود را منتقل کند و اگر درست خوانده یا خوانده شود، با خواندن می توان ایرادات آن را برطرف کرد. برعکس، اگر شعر ناتمام درست خوانده شود، می تواند تأثیر خودش را به خواننده منتقل کند. به همین دلیل است که مردم همیشه «بیان» را به عنوان یک حوزه علمی مطرح کرده اند و این بحث از قدیم تا به امروز ادامه دارد. سیاستمداران، مبلغان مذهبی و همه کسانی که ارتباط مستقیم با مردم داشتند، سعی می کردند با استفاده از روش «بیان» پیام های خود را به مخاطبان خود برسانند. یکی از موفقیت های هیتلر در گردهمایی مردم سخنرانی های شیوای او بود. یا یکی از دلایل پیروزی اوباما در انتخابات بیان جذاب اوست. صدای خوب در حین قبولی مقدس یکی از شرایط اولیه خلقت است. به گفته راویان عده ای به خاطر تلاوت زیبای عبدالباسط مسلمان شدند. در برنامه های رادیویی و تلویزیونی امروزی، لازمه اصلی خواندن صحیح و صدای خوب است.

در نتیجه بیان خوب، صدای واضح و خوب، تلفظ صحیح جملات و کلمات، لحن مناسب و... از جمله مواردی است که در بسیاری از زمینه های موعظه مانند سخنرانی، موعظه و رهبری اهمیت دارد. ترويج و تلاوت قرآن كريم يكي از مهمترين بخشهاي نثر است كه نياز به ارائه خوب دارد. زیرا شعر خود زبانی منحصر به فرد و روشن است. بنابراین باید به درستی و درست بیان شود.

ضمناً در هنگام خواندن شعر باید شرایط زیر رعایت شود:

صدای خوب: صدا را می توان به خوب، بد و متوسط ​​تقسیم کرد. صدای خوب شنونده را آرام می کند. باعث شود شنونده احساس شادی کند. صدای بد صدایی است که از شنونده متنفر باشد. صدای متوسط ​​صدایی است که شنونده آن را خوشایند یا ناخوشایند درک نمی کند.

شناخت موسیقی: یک گوینده خوب باید نوازنده خوبی هم باشد. دانستن آهنگ ها و احساس کیفیت و آهنگسازی. او می داند چگونه موسیقی خوب را از بد تشخیص دهد و می داند چگونه از موسیقی سایت استفاده کند. زیرا هر کلمه موسیقی منحصر به فرد خود را دارد. هر حرف صدای مخصوص به خود را دارد. به عنوان مثال، حرف "ر" سخت تلفظ می شود، در حالی که حرف "م" نرم تلفظ می شود. یا حرف «خ» یک شکل و حرف «ب» آهنگ دیگری دارد. بنابراین یک گوینده خوب باید انواع صداها و انواع موسیقی را بشناسد. علاوه بر این، فن تلاوت قرآن و علم تجوید را بداند.

توانایی برقراری ارتباط: همه افراد توانایی برقراری ارتباط با افراد دیگر را دارند، اما روش ارتباط از فردی به فرد دیگر متفاوت است. در برخی این توانایی کمتر و در برخی دیگر بیشتر است. مثلاً یک نفر توانایی علمی بالایی دارد، اما در بیان آن مشکل دارد، اما از طرف دیگر، فرد دیگری از پایگاه فکری پایینی بهره می برد، اما قدرت بیان فوق العاده ای دارد. بسیاری از مردم وقتی به او گوش می دهند فکر می کنند دانش او از مرد اول بیشتر است. زیرا همین قدرت ارتباطی در بیان طرف مقابل نیز دیده می شود. برای قدرت ارتباط عوامل متعددی را می توان برشمرد:

استعداد طبیعی: برخی از افراد استعداد طبیعی برای صحبت کردن دارند. آنها هرگز با مشکل بیان چیزی مواجه نمی شوند. از سوی دیگر، برخی افراد به سختی صحبت می کنند. آنها نمی توانند به راحتی چیزی را برای مخاطب توضیح دهند. معمولا چنین افرادی در روابط اجتماعی نیز با مشکلاتی مواجه می شوند. آنها افراد بسته ای هستند. بیشتر کنار می کشند. آنها نمی خواهند صحبت کنند یا گوش کنند. آنها اغلب بین خود صحبت می کنند. بنابراین وقتی می خواهند چیزی را بیان کنند از کلمات خاصی استفاده می کنند. دایره لغات آنها کمتر است.

حمایت فکری: افرادی که در محتوا و تفکر مشکل دارند در ارائه موضوعات مشکل دارند. نمیتونم خوب ارتباط برقرار کنم خواننده نمی تواند شعر را به درستی بخواند و نمی تواند ارتباط بین شاعر و شنونده را تا زمانی که بفهمد چه می گوید تضمین می کند. بنابراین برای تلاوت خوب باید موضوع را خوب بشناسید و شعر را به خوبی درک کنید تا بتوانید پیام شعر را به درستی منتقل کنید.

انتخاب زبان مناسب: انتخاب زبان نیز در فرآیند ارتباط مهم است. مثلاً شهید مطهری به یک زبان صحبت می کرد و شهید شریعتی زبان دیگر. هر دو زبان اساساً متفاوت هستند. زبان مطهری ساده و روان بود، اما زبان شریعتی ادبی و دشوار. زبان مطهری برای عوام قابل فهم بود اما زبان شرعی نه. عموم مردم زبان مطهری احساب را دوست داشتند، اما افراد تحصیل کرده زبان شریعت را بیشتر دوست داشتند. تفاوت شعر هم همین است. زبان حافظ یک شکل بیان دارد و زبان بیدل شکل دیگر. گوینده باید بین این دو زبان تمایز قائل شود و با توجه به زبان با شنونده ارتباط برقرار کند.

حرکات بدن: حرکات بدن یکی دیگر از راه های ارتباطی است. حرکات بدن ذهن شنونده را روی گوینده متمرکز می کند. در نتیجه پیام شعر به نحو مطلوب به شنونده منتقل می شود. شاید همه افراد در حین صحبت کردن به نوعی حرکات بدنی داشته باشند، اما نکته اصلی این است که این حرکات باید متناسب با محتوا و بیان کلمات باشد. هر حرکتی نه تنها جذاب نیست بلکه احساسات شنونده را نیز جریحه دار می کند. من را از شنیدن منع می کند.

توانایی انتقال احساسات: یک گوینده خوب ابتدا باید احساساتی را که در شعر شاعر منعکس می شود بازتولید کند و سپس آن را به درستی به شنونده منتقل کند. هر مجری رادیو دارای سطح متفاوتی از احساسات است. برخی از شعرها دارای محتوای قوی، برخی دارای عواطف و احساسات قوی و برخی دارای تخیل یا زبان بسیار قوی هستند. به همین دلیل است که آهنگ ها به انواع مختلفی تقسیم می شوند. شعر محتوایی، شعر مورچه ای، شعر فانتزی و شعر احساسی. کمتر آهنگی است که همه این عناصر را به یک شکل داشته باشد. شاعر مورچه هنگام انتخاب کلمات خوب باید به زبان خود در هنگام خواندن اعتماد کند و هنگام خواندن شعر احساسی به احساسات و عواطف شاعر توجه کند.

قدرت انتقال ایده ها: ارائه واقعی ایده های شاعر به این بستگی دارد که خواننده ابتدا آنها را درک کند و سپس با احساسات آمیخته جدید به مخاطب منتقل کند. اگر شعر خود بیانیه باشد، باید زمان خلقت و زمان خواندن را همزمان در بر گیرد و احساسات و اندیشه های مخاطب مورد خطاب قرار گیرد. همچنین مکان و نوع مخاطب را در نظر داشته باشید.

تلفظ صحیح در گویندگی دکلمه : یکی از الزامات اساسی یک گفتار خوب، تلفظ صحیح است. این اساس حکم است. یک حذف کننده خوب کسی است که بتواند صامت ها و مصوت ها را تشخیص دهد و بلد باشد کلمات را چگونه تلفظ کند. دکلماتورها بدانند که کلمه باران و کلمه دین به دو صورت تلفظ می شود. کلمه اول از دو حرف بلند "A" و کلمه دوم از دو حرف بلند "E" تشکیل شده است. یا مثلاً روی کلمات سمت، سمت، آهن، مسلم و .... گوینده باید بداند طول حروف a، o، e و کوتاه a، e، o چقدر است.

داشتن صدای واضح و شفاف: صدای واضح با صدای اظهار کننده هماهنگ است. نوع غذای مصرفی نیز بر کیفیت گفتار تأثیر می گذارد. در قسمت های بعدی این موضوع را به تفصیل بررسی خواهیم کرد.

سلامت دستگاه صوتی و اندام گفتار: علاوه بر وضوح و وضوح صدا در گفتار، سلامت دستگاه صوتی نیز مهم است. حنجره و زبان سالم نقش مهمی در تلفظ صحیح کلمات دارند. کم و بیش، تارهای صوتی بر میزان تنفس فرد تأثیر می گذارد. در حالی که نفس کامل به فرد اجازه می دهد جمله را کامل کند، نفس کوتاه باعث قطع جمله و ناقص شدن معنی می شود.

توانایی خواندن صحیح جملات و متن: جملات باید به صورت جمله تکمیل شوند. گاهی اوقات انسان از ترس و تنش و اضطراب خونسردی خود را از دست می دهد و در نتیجه هنگام تلاوت جملات ناقص بیان می شود. بنابراین در هنگام تلاوت باید آرام باشید و ترس و اضطراب را از خود دور کنید.

تناسب لحن و محتوا: محتوای هر مورد متفاوت است. برخی از آثار ادبی دارای محتوای اخلاقی، برخی عاشقانه و برخی سیاسی و اجتماعی هستند. در این مرحله، راوی باید لحن را با محتوا تنظیم کند. اندازه گیری ها را در این بین دنبال کنید.

داشتن دانش ارتباطی: یک گوینده باید در مورد دانش ارتباطات و نحوه استفاده از آن بداند. به این ترتیب او می تواند کیفیت گفتار خود را بهبود بخشد.

دیکتاتور کیست؟

در واقع راوی نه تنها شعر می گوید بلکه حرف هم می زند. او فقط یک متن خوان نیست، بلکه یک راوی اول شخص است که با مخاطب صحبت می کند. پس علاوه بر اینکه خوب صحبت می کنید، باید ظاهر خوبی هم داشته باشید. لباس های زیبا و متناسب با شأن مراسم بپوشید. مراقب ظاهر خود باشید. روراست و مودب باشید. یا ایستادن حرکات دست و بدن خود را با توجه به نگرش، گفتار و معنای متن خود تنظیم کنید. بنابراین هر حرکت معنادار است و به انتقال پیام آهنگ کمک می کند. از رنگ های روشن و جواهرات زیاد خودداری کنید. لب ها، موها، ابروها و دایره های چشم خود را بد ویرایش نکنید. آن را ساده نگه دارید. با توجه به محتوای آهنگ و مجلس خود را طوری آماده کنید که جالب باشد.

شایان ذکر است که یکی دیگر از موارد مهم در بیانیه، ارتباط چشمی با مخاطب است. او همچنین در حین صحبت به حضار نگاه کرد. و این نگاه مخاطب را تحت تاثیر قرار می دهد.

نکته مهم دیگر جنسیت اظهار کننده است. اگر گوینده مرد است، نباید با حالت زنانه یا لحن مشابه صحبت کند و اگر گوینده زن است، شعر را با لحن تند مردانه نخواند. زیرا نتیجه معکوس خواهد داشت.

علاوه بر این، حفظ حرمت، ترس و اعتماد شخصی در گوینده بسیار مهم است. فردی که شعر می خواند باید به اندازه کافی ویژگی های مثبت شخصیتی داشته باشد تا توجه و اعتماد مخاطب را جلب کند. مثلاً کسی که ده سال است به جرم قتل، کودک ربایی یا جنایات مشابه دیگر در زندان بوده، وقتی پشت صحنه می‌ایستد و شعر می‌خواند، شنوندگان نمی‌توانند به حرف‌های او اعتماد کنند، زیرا ذهنیت منفی نسبت به او دارد.

نقش صدا در گفتار

صدا بخش اساسی گفتار است. اما صدا چیست؟ می توان گفت صدا صدایی است که از دهان انسان خارج می شود. اما این معنای دقیق صدا نیست. صدا "محصول حرکات هماهنگ و منظم اندام های صوتی و ماهیچه ها" است. یک اعلان کننده باید دارای اندام صوتی مناسب و سالم باشد تا بتواند کلمات را به درستی تلفظ کند. اندام های صوتی عبارتند از:

دستگاه تنفسی: شامل ریه، نای، نای (نای از ریه تا حنجره)

ماهیچه های گلو و تارهای صوتی (اولین تولید صدا)

حفره ها و دیواره های گلو (جایی که حروف تولید می شوند - صدای سریع و آهسته

دهان: شامل زبان، فک، لب، لحات (زبان)، سقف دهان.

دندان ها و لثه ها (جایی که حروف تشکیل می شوند - صدا را نرم می کند)

سوراخ ها و حفره های بینی (تقویت کننده صدا - تولید کننده حروف بینی)